"نفس گرم" نام سریالیست که مدتی قبل بر روی آنتن شبکه یک در حال پخش بود و ما قصد داریم که به نقد بررسی این سریال بپردازیم.

روز هایی که تیزر تبلیغاتی این سریال در تلویزیون پخش میشد تصور اینکه بازیگری که خانم مرجانه گلچین باشد با چنین سابقه ی در خشانی در طنز و کمدی در نقشی جدی و بدور از هرگونه شوخی جای بگیرد کمی سخت بود. قسمت های ابتدایی کاراکتر ملیحه با آن تیپ شخصیت و آن لحن گفتار با مرجانه گلچین هم خوانی نداشت. تماشاگران عموما با دیدن مرجانه گلچین آن هم بالای منبر و در جایگاه وعظ و نصیحت کمی به خنده می افتادند. هنوز هم که هنوز است عده ای پس از سپری شدن قسمت های زیادی از این سریال مرجانه گلچین را برای این نقش مناسب نمی دانند که این شاید ضعفی از جانب انتخاب کننده ی بازیگران بوده باشد. اما اگر نخواهم از حق بگذرم باید بگویم که برای من به شخصه مرجانه ی گلچین بالاخره پس از سپری شدن چند قسمت از سریال به طور کامل در نقش خود جای گرفت به طوری که حتی با دیدن کارکتر ملیحه تصور اینکه مرجانه ی گلچین روزی کمدی بازی کرده باشد کمی برایم سخت شده است. مدام در طول سریال به حافظه ام رجوع می کنم که آیا این همان بازیگر است که در فلان نقش کمدی ایفای نقش کرده؟ و این مسلما قدرت و مهارت مرجانه ی گلچین را بیش از پیش نشان می دهد.

بازیگر دیگر این سریال حامد کمیلی در نقش اسماعیل مثل دیگر نقش هایش عملکرد خوبی را داشته است که با دقت ناچیزی بر روی کارنامه ی او شاید بتوان نتیجه گرفت که کمیلی برای انتخاب کار هایش وسواس و دقت کافی را نشان می دهد که جدا از مهارت قابل ستایش او در بازیگری به موفق بودن او کمک بسیاری کرده است. اما در این بین یک نکته شایان ذکر است که شباهت زیاد سریال نفس گرم با سریال (از نظر من همه چیز تمامِ) پرده نشین و حتی شباهت رفتاری کاراکتر محمد حسین و اسماعیل آن هم با بازیگری مشترک حامد کمیلی بینندگان و هوادارن پرده نشین را با دیدن نفس گرم دوباره به فضای گرم پرده نشین برد. متن فیلم نامه تا آخرین قسمت سریال قوی و تاثیر گزار باقی ماند هرچند که شاید هم بشود ایرادات جزیی و ناچیزی به آن وارد دانست اما فضای معنوی فیلم به خوبی حفظ شده بود و می شود گفت که فیلم به خوبی پیام خود را به بیننده داد. بازیگر های نقش اصلی فیلم همانطور که گفته شد به خوبی در جای خود نشسته ودر کل یک کار نسبتا  با کیفیت و خوب به کارگردانی محمد مهدی عسکر پور از زیر دست عوامل سازنده اش بیرون آمد.

یا حق

مقصر خودتی...باور کن که یه وقتایی باید برای خودت دادگاه تشکیل بدی...

باور کن بعضی وقتا که حسابی توپت از آدمای دور و برت پره این خودتی که بزرگ ترین خطا ها رو کردی...دیگران عادین...اونا هم دارن مثل تو زندگی می کنن. اونا هم از درد دوری می کنن. اونا هم می خوان یه زندگی خوب داشته باشن...

باید باور کنیم که حتی کسی مثل هیتلر هم یک روز بی تقصیر بوده...به زمانی سفید بوده.

باور کن که حتی جنایت کارایی مثل داعش هم یه روزی سفید بودن.اما چی شد؟؟؟ اونا از نظر خودشون کارشون درسته...عقلانیه...به این فکر نکردن که شاید مقصر خودشون باشن...تا وقتی خودتو خطا کار ندونی هر چیزی امکان پذیره...تا وقتی که فکر کنی همه ی کارات درسته معلوم نیست عاقبتت چی بشه؟؟؟

صدام فکر می کرد کار درستی می کنه. فکر می کرد هیچ اشتباهی تو رفتار و کارهاش نیست. هیتلر هم همینطور. داعش هم همینطور...یه قاتل زنجیره ای هم همینطور...منم همینطور....تو هم همینطور...خیلی های دیگه هم همین طور.

اما یه نگاه بنداز به اون طرفی ها.... چه کسی پیدا میشه که با دیدن حضرت پیامبر در حال استغفار و اشک تعجب نکنه.بله بله؟؟!!! چی شد؟؟؟!!! پیامبری که احد الناسی اشتباهی ازش ندیده ترس از مقصر بودن داره؟؟؟!!!!!!...آیت الله بهجتی که ملتی از زلال وجودش استفاده می کردن وسط نمازاش مثل ابر بهار گریه می کنه و خودشو مقصر می بینه!!!!!..... پذیرفتنش سخته...اما مثل اینکه حقیقت همینه...

باید ترسید از زمانی که نفهمیم چه بلایی سرمون اومده...از زمانی که فک کنیم همه چیز اون چیزیه که باید باشه...از اینکه همه چیز درسته...وای از زمانی که دنبال گناهکاری غیر خودمون بگردیم.

گاهی مقصریم واسه مقصر دونستن این و اون. ....واسه اینکه نسخه ی آدمای اطرافمونو پیچیدیم و گذاشتیم کنار

گاهی مقصریم چون فکر نکردیم به اینکه شاید از همه مقصر تر باشیم. واسه اینکه فکر نکردیم شاید راهمون کج باشه...

بسه محکوم کردن اینو و اون.... بسه به خدا...یه کم تقصیرا رو بندازیم گردن خودمون...پی بردن به اینکه اشتباهات خودت رو راحت تر از اشتباهات بقیه می تونی جبران کنی فکر زیادی نمی خواد...اگه مثل من روش فکر کنید می فهمید...من با این درک پایین و  مزخرفم بهش پی بردم مطمئنم شما بهتر و زود تر از من بهش پی می برید...خوش به حال اون کسی میشه کهبا فکر به این برسه که:

یه وقتایی مقصر خودتی