دوستت دارم. اما گناهکارم

چه کنم؟ مگر گناهکار ها دل ندارند؟

رو سیاهم، می دانم.

اما مگر رو سیاه ها آرزو ندارند؟

هر بار به خودم قول می دهم که گله نکنم.

که شکایت نکنم.

قول می دهم که دیگر کاری به این دکمه ها و این چینش حروف نداشته باشم.

هر بار به خودم قول می دهم که آرام باشم و اشک نریزم.

هر بار به خودم قول می دهم که صبور باشم. منتظر باشم تا همراه با زائرانت، از صدقه سری گل های سر سبد کاروان هایت،  مرا هم از گوشه ی چشم نگاهی کنی و زیر لب بگویی: تو هم بیا

مگر چه می شود آقا؟

مگر چه می شود بین این همه آدم که می آیند و بین الحرمت را نفس می کشند من هم بیایم و به جای هوا خاک زمینت را نفس بکشم؟ نه...نه اصلا نفس هم نمی کشم. قول می دهم. فقط نگاه می کنم. نه نگاه هم نمی کنم. فقط جان می دهم در بین الحرمینت. قول می دهم آقا. به خدای احد و واحد قول می ذهم.

چه قدر خواب حرمت را ببینم؟

چه قدر کوله پشتی آماده شده ام را ببینم و اشک بریزم؟

می دانم که می دانی این زخم دوباره تازه شده از کجا آب می خورد؟ می دانم که می دانی دیشب چه رویایی دیده ام که داغ دلم تازه شده.

اگر انسان قانع و قدر شناسی بودم به همین خواب هایت راضی می شدم. اما نیستم. من آدم قانعی نیستم.  قدر شناس هستم. اما نخواه که راضی باشم. 100 بار هم که در خواب بین الحرمت را بالا و پایین کنم و در حرمت جان دهم باز هم قانع نمی شوم. تو را به جدت نخواه که راضی شوم.

اصلا می دانی چیست آقا؟ برای همیشه آمدن به کربلایت برایم یک توهم باقی می ماند. حتی اگر واقعا بیایم. آقا فقط خودت معنی این حرفم را می فهمی. من هیچ وقت باور نمی کنم که به کربلایت پا بگذارم مگر زمانی که زیر بیرقت جان دهم.آن قدر آمدن به کربلایت برایم آرزوست که گمان می کنم اگر روزی هم واقعا به کربلایت دعوت شوم باز هم فکر می کنم که مثل یک رویا باقی خواهد ماند. باز هم فکر می کنم که خواب بوده. مثل خواب دیشب. پر از اشک. پر از تمنا. پر از سر به راه شدن

روسیاهم آقا می دانم. اما آرزو به دا دارم

سلاااااام

آخ که چقدر دلم هوس اینجا رو کرده بود. وبلاگ مهربون و حرف گوش کن من.

 دوست ندارم اینجا سوت و کور باشه. اما چه میشه کرد؟ هوم؟؟ واقعا چه میشه کرد که من اینقدر درگیرم؟

تو اولین فرصت به دست اومده که گمونم خیلی هم دور نباشه با خبرای خوب میام سراغ اینجا و یه وبلاگ تکونی اساسی می کنم. عید که چندان نزدیک نیست اما اگر یه کم تخیلمونو  قوی کنیم بوشو حس می کنیم. نه؟

اما حالا که هنوز زمستونه. نظرت چیه که مثل من یکم از سردی هوا و یخ زدن لذت ببری؟؟سرما رو با همه ی لرزش هاش. با همه ی دندون به هم خوردن هاش. با وجود همه ی چیزایی که بقیه ازش فرارین دوست دارم.  یخ زدن خیلی باحال تر از اونیه که فکرشو کنی. من یخ زدن وسط چله ی زمستون رو دوست دارم.

می دونی؟ خیلی هم بد نیست گاهی وقتا اجازه بدی که بقیه فکر کنن دیوونه ای. یعنی اصلا بد نیست. تا جایی که به بقیه صدمه ای نرسه باید دیوونه بود و دیوونه وار زندگی رو پیش برد.

باید ثانیه ها رو با فکر اینکه می گذرن و میرن نفس کشید. باید مطمئن بشی که یه زمان حسرتشونو نمی خوری. خودم تجربه کردم که میگم. شعار نیست. با همین ریه های خودم بهترین ثانیه های عمرم رو جوری نفس کشیدم که با وجود ناب بودنشون حسرت برگشتنشون رو ندارم.  وسط همه ی بی هنری هام فقط یه ادعا دارم. فقط یه هنرو توی خودم حس می کنم. فقط همین یکی. اونم اینکه من ثانیه های زندگیمو پشت سر نمی ذارم. نفسشون می کشم. وقتی که پیش خانوادمم یا بین دوستامم تک تک ثانیه هارو نفس می کشم. چون یقین دارم یه روز میاد که خودمو هم بکشم نمی تونم این روز رو برگردونم. باید مطمئن شم که یه روزی حسرتشو نمی خورم. باید مطمئن شم که بعد ها متهم به ندونستن قدر لحظات نمی شم . کسی که ثانیه هاشو پشت سر بزاره می تونه هر وقت که بخواد به پشت سرش نگاه کنه و اون ها رو ببینه. اما این دیدن کافی نیست. اینکه ثانیه های خوش زندگیتو ببینی و دستت بهشون نرسه آخرِ حسرته. اما وقتی نفسشون بکشی مثل اکسیژن روی تک تک گلبول های قرمز و سفید خونت سوار میشن و توی بدنت چرخ می خورن. اونوقت دیگه حسرتی در کار نیست. تجربه کردم که میگم. شعار نیست.

خب بسه دیگه. خیلی حرف زدم. چه حرفایی هم زدم. فقط اومده بودم یه سلام کنم و برم. اصلا این حرف ها رو آماده نکرده بودم. اصلا قصد تایپ کردنشون رو نداشتم. نمی دونم شاید قسمت این بود. خدایا ممنون بابت یه روز خوب دیگه. ممنون بابت همه ی ثانیه هایی که نفسشون می کشم. ممنون بابت فکر هایی که می کنم. ممنون بابت همه چیز.

ثانیه های خوبی رو نفس بکشید. یا حق.