سلام به همه ی شما عزیزان....این وبلاگ مثل هر وبلاگ دیگه جایی هست برای بیان کردن هر چیزی که توی ذهن نویسندش می گذره...روی درست یا غلط بودنش هیچ تاکیدی ندارم....روی زشت یا زیبا بودنش هم نظری ندارم....ویا حتی مزخرف یا مفید بودنش....فقط مهم همینه که این کلمات به هم چسبیده فقط از توی ذهنم می گذره...شاید جالب باشه که بدونید بعضی وقتا حس می کنم که اگر همون آن چیزایی که توی ذهنمه رو روی کاغذ یا روی صفحه ی گوشی و کامپیوتر نیارم مغزم می ترکه....نمی دونم دیگران هم این حس رو تجربه کردن یا نه....اما واقعا می گم....بدون اغراق....حس انفجار شدن ذهن از وحشتانک ترین و در عین حال با عظمت ترین حس های دنیاست....همین که امید وار میشی هنوز ذهنت کار می کنه...اینکه هنوز میتونی چیزی رو به بقیه انتقال بدی یا احساسات و عواطف و یا حتی افکار درونت رو با چیدمان دقیق و با ظرافتِ کلمات به نمایش بگذاری.....برای منی که خودم رو از ریز ترین های اجزای جهان هستی می دونم یعنی عظمت....و برای این عظمت....هرچند کاذب...هرچند بدون وجود خارجی...روزی هزاران هزار بار خداروشکر می کنم....و عاجزانه ازش می خوام که کمکم کنه تا بتونم از این نعمتی که بهم داده...در راه خودش استفاده کنم....برای خودش....به پاس سخاوت خودش....و برای درک وجود خودش....موفق و موید باشید.....یا علی مدد....و من الله توفیق